Nationaal park Nouamghar

23 maart
Vanmorgen om vijf uur werd er vanaf verschillende minaretten gezongen en geschreeuwd, het leek erop dat ze een weddenschap hadden afgesloten wie het hardste kon zingen.
We brengen (nu we toch al wakker zijn) al vroeg een bezoek aan de plaatselijke bakker.
Voordat we starten met onze tocht naar het natuurpark zijn we nog naar de buitenwijken van Nouadhibou gelopen. Er is erg veel bedrijvigheid maar veder richting zee wel veel slums. Het is erg indrukwekkend dat mensen zo kunnen leven. Afgetapte stroom, geen sanitair maar wel schotels voor een tv...
De gidsen die ons op deze tocht begeleiden hadden nog een levende geit in een zak, deze diende als proviand voor de avond. Niemand wilde de geit vervoeren waarop de gidsen de geit bij een willekeurig iemand op het dak bonden.
Voordat we de tocht starten gaan we gezamenlijk nog winkelen in een klein buurtsupertje, zodat we genoeg proviand hebben voor onze driedaagse kampeertocht in de Sahara. Bij het wachten aldaar werden we veelvuldig benaderd door opdringerige jeugd die om cadeaus vroegen. Toen we daar weg reden werd van de laatste wagen de raam ingegooid.
Met horten en stoten zijn we vertrokken. Er waren problemen bij het tanken en onderweg en in de woestijn gingen wat banden stuk en kwam de quadrijder ernstig ten val nadat hij volop een duin opreed maar niet zag dat de duin plotseling ophield. Hij werd door de meereizende huisarts nagekeken en door teamgenoten weggebracht naar een plaatselijk ziekenhuis.
Door die vertragingen moesten we al vroeg ons kamp opslaan in de woestijn. Op de vlakte de auto's zo geplaatst dat er wat beschutting zou zijn tegen de forse wind en daarmee gepaard gaande stofwolken. Echt alles kwam onder het stof te zitten.
Om een uur of 9 konden we ons potje gaan koken om meteen daarna te gaan slapen in onze, al van een flinke laag zand voorziene, tent. Intussen hadden de gidsen de geit in de pan gedaan :)

24 maart
Vanmorgen alweer om 6.00 uur op, het was nog donker en fris, zodat we om 7.30 weer konden gaan rijden door de woestijn. We zaten nog 47 km van de eerder bedoelde rustplaats. Al snel reden er wat auto's vast. We hebben er diverse los gereden waaronder de Unimog :) Deze had moeite met het lostrekken van een Peugeot. In de woestijn zagen we nog een woestijnvos maar voor de rest was het toch vooral ploeteren en stofhappen. Vandaar ook onze ploegnaam, bite the dust. Uiteindelijk kwamen we weer bij de zee aan waar we nog 30 km over het strand reden om daar ook ons bivak op te slaan. Even later sloten ook weer de motorrijders weer aan.